Golf (en ook weer hardlopen)

Schotland is het land waar golf is ontstaan. De Schotten gebruikten de braakliggende terreinen direct aan zee al honderden jaren geleden om te kijken wie in het minste slagen dat veel te kleine balletje met die veel te lange stok in dat veel te verre gaatje kon krijgen.

Ik had me voorgenomen dat hier ook weer wat meer te gaan doen. Als je een beetje een balletje kunt slaan is het de kunst daar vooral constant in te zijn. Dat wordt je alleen door het meer te doen.

Anderhalve week geleden vond ik een driving range een half uurtje van hier. Ik sloeg 100 ballen om te kijken hoe ik ervoor sta.

Ging best oké. Dus de donderdag erop een oefenrondje van 9 holes gespeeld terwijl Linda aan het paardrijden was.

Hoe dat daar ging vind ik heel typisch voor spelen in Schotland.

In Alva heeft men ooit een 9 holes golfbaantje aangelegd tegen de Ochill Hills aan. Daar spelen vooral in het weekend en vanaf het eind van de middag mensen.

Op de website wordt je als bezoeker uitgenodigd om te komen spelen. Maar toen ik aankwam waren alleen twee mannen biervaten aan het uitladen. ‘We zien hier overdag nooit iemand’,  zeiden ze.

Op een bordje de uitnodiging om de greenfee te betalen in het clubhuis – een soort barak – of met de greenkeeper af te rekenen. Clubhuis was dicht. Geen tuinman te zien.

Toen ik afsloeg had ik de baan voor me alleen.

Op hole 3 zag ik iemand op een grasmaaier. Toen ik zwaaide reed hij naar me toe en kwam een praatje maken. ‘Ik weet ook niet waarom ik dit doe’, zei hij, half als grap. Ik heb hem gecomplimenteerd met de baan, die er heel mooi bij lag.

Of ik met hem kon afrekenen. Ja, dat kon, maar hij wist niet zo goed meer hoeveel het kost. Geef maar vijf pond, dat vraag ik aan iedereen, zei hij.

De grootste uitdaging was twee keer af te slaan over een kleine vallei waar een beek door stroomt. Je speelt eerst naar boven en dan weer terug naar beneden. De uitzichten over Alva en het oostelijk deel van Fife waren fantastisch. Je kon tot aan Edinburgh kijken.

En toch ook nog even over hardlopen.

Op Facebook had één van de runners diezelfde donderdag geopperd die hill run te doen die een week of twee geleden door slecht weer was afgelast (en mij toen ontgaan was).

We poolden naar het voet van de heuvels en toen ging het omhoog. Wel vrij zwaar (zeg ik nu onderkoeld). Maar een prachtige run met als beloning een geweldig uitzicht.

Op de top van de Dumyat stond een cairn. Dit is meestal een stapel stenen, door mensen gebouwd, die een pad of – zoals in dit geval – een top markeert. Het is gebruikelijk (hoorde ik van Linda bij een andere) dat je bij het voorbijgaan een steen aan de berg of stapel toevoegt.

Het uitzicht was voor mij, maar ook voor mijn mederenners bijzonder.

Bij het naar beneden rennen kon ik me natuurlijk niet inhouden. Waardoor ik mijn enkel verzwikte en een paar dagen – weken? – uit de roulatie ben. Stom natuurlijk. En laat het een les voor me zijn voor een volgende keer.

We zijn een weekje in Nederland. Geen reden om geen herinneringen aan onze eerste twee maanden te blijven delen.